Η σύγχρονη αντιμετώπιση της υπογονιμότητας σε ένα ζευγάρι γίνεται ξεκινώντας τη διερεύνηση ταυτόχρονα και στους δύο, αρχικά με ένα ιστορικό και με απλές εξετάσεις, κι αργότερα με πιο εξειδικευμένες, ανάλογα με το πού εντοπίζεται το πρόβλημα. 

   Καταρχήν η υπογονιμότητα ορίζεται ως η μη επίτευξη εγκυμοσύνης μετά από ένα τουλάχιστον έτος προσπάθειας από το ζευγάρι. Μετά τη διερεύνηση, ανευρίσκεται η αιτία της υπογονιμότητας στο 80-85% περίπου των ζευγαριών. Αυτό σημαίνει πως σε ένα ποσοστό 15-20% περίπου δεν βρίσκεται αιτία, και η υπογονιμότητα χαρακτηρίζεται σαν ανεξήγητη. Αξίζει να αναφερθεί ότι όταν ο δείκτης μάζας σώματος είναι αυξημένος (υπάρχουν περιττά κιλά) είτε στον άνδρα, είτε στη γυναίκα, το ποσοστό να μείνει η γυναίκα έγκυος μειώνεται, καμιά φορά δραματικά. Επίσης οι «κακές» συνήθειες του ζευγαριού, όπως το κάπνισμα, η μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, η κακή διατροφή, είτε του ενός, είτε του άλλου, μπορεί να επηρεάσουν επίσης τη γονιμότητα.

   Αρχικά καταγράφεται το ιστορικό. Πρέπει να δοθεί ο κατάλληλος χρόνος για να ρωτήσει ο γιατρός όλα όσα ενδιαφέρουν και μπορεί να επηρεάζουν τη γονιμότητα. Πιο συγκεκριμένα, από τη γυναίκα αναζητείται το ιστορικό έμμηνης ρύσης (αν είναι τακτική ή άστατη), το μαιευτικό της ιστορικό (αν έχει μείνει ποτέ έγκυος, αν υπήρξε αποβολή, έκτρωση και με ποιο τρόπο), αν υπέφερε από χρόνιες κολπίτιδες, αν έχει γίνει κάποια επέμβαση στη μήτρα και γιατί, γενικά χειρουργικές επεμβάσεις που έχουν γίνει στην κοιλιακή χώρα, αν υπήρξε ποτέ πυελική φλεγμονή, σαλπιγγίτιδα, οι περιπτώσεις φυσικά πρόωρης εμμηνόπαυσης ή πρόωρης ωοθηκικής ανεπάρκειας θα πρέπει να διερευνηθούν, τέλος από το παθολογικό ιστορικό μας ενδιαφέρουν τα χρόνια νοσήματα (συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, διάφορα άλλα αυτοάνοσα), ο σακχαρώδης διαβήτης, παθήσεις του θυρεοειδούς, η υπερπρολακτιναιμία, γενετικά νοσήματα, κ.α.

   Όσον αφορά τον άνδρα, ενδιαφέρει το ιστορικό χειρουργικής επέμβασης στην περιοχή των γεννητικών οργάνων από βρέφος (βουβωνοκήλη, κρυψορχία) και αργότερα (χειρουργηθείσα κιρσοκήλη), η προσβολή από παρωτίτιδα σε παιδική ηλικία, τυχόν τραυματισμός των όρχεων, προστατίτιδα, επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις του ουρογεννητικού συστήματος, λοίμωξη το τελευταίο εξάμηνο με υψηλό πυρετό, χρόνια νοσήματα, λήψη ορισμένων φαρμάκων, γενετικά νοσήματα.

   Δεύτερη προσέγγιση είναι η διενέργεια απλών εξετάσεων. Ο άνδρας θα πρέπει να κάνει τουλάχιστον δύο αναλύσεις σπέρματος (σπερμοδιάγραμμα), οι οποίες πρέπει να απέχουν μεταξύ τους τουλάχιστον τρεις μήνες. Η γυναίκα θα πρέπει να εξεταστεί με υπερηχογράφημα αρχικά, για τη διαπίστωση ανατομικής αρτιότητας των γεννητικών της οργάνων (μήτρα, ωοθήκες) και κατόπιν εξετάζεται η διαβατότητα των σαλπίγγων με σαλπιγγογραφία.

   Αν δεν βρεθεί η αιτία της υπογονιμότητας με αυτές τις εξετάσεις στη γυναίκα, ελέγχεται κατόπιν η ενδομήτρια κοιλότητα με κάμερα, η γνωστή μέθοδος της υστεροσκόπησης, που απαιτεί χειρουργική αίθουσα νοσοκομείου ή κλινικής και μικρή νάρκωση (μέθη). Αν και πάλι δεν έχουμε αιτία της υπογονιμότητας, το επόμενο βήμα είναι η λαπαροσκόπηση, όπου θα ερευνηθούν τα έσω γεννητικά όργανα και η κοιλιακή κοιλότητα για ύπαρξη συμφύσεων, ενδομητρίωσης, κ.α.

   Αναλόγως με την αιτία της υπογονιμότητας, προτείνεται και η ενδεδειγμένη λύση στο ζευγάρι. Λαμβάνεται επίσης υπόψη το παθολογικό ιστορικό του καθενός αναλογικά με τις παρενέργειες και τους κινδύνους της κάθε μεθόδου. Μπορεί να γίνει απλή πρόκληση ωοθυλακιορηξίας, ή σε συνδυασμό με σπερματέγχυση, εξωσωματική γονιμοποίηση με ωάριο και σπερματοζωάριο από τους ίδιους ή από δότες, ή να χρησιμοποιηθεί παρένθετη μητέρα.